Woekeren

Meneer Janus heeft helemaal geen woekerpolis. Toen hij vanmorgen bij de Febo reeds een frikandel uit de muur viste en die met smaak verorberde – men moet bij het ochtendgloren toch wat verorberen – schoot het hem te binnen dat hij iets dergelijks – een woekerpolis – ontbeerde. Overigens weet Janus niet wat een woekerpolis is, maar dat geeft niets. Er zijn zo veel dingen die mensen hebben of niet hebben en waar zij vervolgens absoluut niet van weten wat het is. Ik heb internet, zegt de buurman. Maar hij kan niet zeggen wat het is. Ja, je kunt zeggen: ik kan van achter mijn bureau communiceren met andere mensen in de wereld. Maar wat dat dan precies is? En zo staat meneer Janus, al frikandel kauwend te denken. Hij gooit nog maar eens wat muntjes in de muur en neemt een kalfskroket. Het eet-de-helft-dieet ligt alweer mijlen achter hem.
Woekerpolissen. Waarom heeft Meneer Janus die nou niet? Opeens denkt hij het antwoord op de vraag te weten. Er is nooit iemand naar hem toegekomen met de vraag: Wilt u een woekerpolis? Nooit. Dat is het natuurlijk! Iedereen krijgt woekerpolissen aangeboden, maar Meneer Janus is tijdens deze aanbiedingen overgeslagen. En dat terwijl hij toch alle reclamefolders keurig door de brievenbus krijgt geschoven. Bankstellen, rookworsten, schoenen en computers staan daarin. Maar geen woekerpolissen.
Is dat eigenlijk erg? vraagt Janus zich vervolgens af, terwijl hij een nasiblok naar binnenwerkt in de Febo. Er zijn volgens de krant

veel ‘gedupeerden’ van zo’n polis. Dus leuk en aangenaam is het allerminst, een woekerpolis.
‘Heeft u eigenlijk een woekerpolis?’ vraagt hij aan de Febo-meneer die juist een vroeg portie friet serveert aan een morsig type naast Janus.
‘Gelukkig niet’, antwoordt de patatbakker.
Fijn. Nog iemand die geen woekerpolis heeft. En Janus voelt hij zich op slag niet meer zo eenzaam. Hij trekt een bamiblok en verlaat het pand, de winderige buitenlucht tegemoet. De zon priemt pesterig door de wolkjes heen. Die trekt zich ook niets van woekerpolissen aan. Heerlijk.

Verlangen

Alle gezellige, ouderwetse dingen worden afgeschaft, weet Meneer Janus uit eigen ervaring. Had je vroeger zo’n gezellig ouderwets ziekenhuis met hoge muren, bakstenen en lange stenen gangen, tegenwoordig zijn het betonnen staketsels zonder kraak of smaak. Luisterde je vroeger naar krakerige zeezenders via de middengolf, tegenwoordig komt alles glad en strak uit een FM-zenderapparaat. Kon je vroeger nog meerijden in een bus zonder vering, vandaag de dag is dat onmogelijk. Overal word je in de watten gelegd. En ondanks dat knaagt het verlangen. Nee, het leven voor een nostalgicus als Meneer Janus valt voor den donder niet mee. Want Meneer Janus houdt van uitzicht op betere tijden en verwachtingen die nog niet zullen worden ingelost.

Komijn en koriander

Meneer Janus heeft koningin Beatrix in een brief laten weten dat hij heel graag meegaat naar Oman als ze volgende week gaat eten bij sultan Qaboos bin Said al-Said. Al was het alleen maar om het eten. Want Omanezen kunnen heerlijk koken, vermoedt Meneer Janus. Halloumi kaas en tomaat is zo’n heerlijk gerecht. Waarschijnlijk zit er komijn en koriander in. Of iets anders exotisch. Ja, Meneer Janus kijkt er erg naar uit. Daarom is hij boos op Meneer Wilders, die vandaag roept dat de koningin een beetje dom is om naar Oman te gaan. Daar begrijpt Janus nou niks van. Wellicht betreft het een afgunstige reactie van die Meneer Wilders. Ja, dat zal het zijn. Die Wilders had ook meegewild naar het etentje in Oman. Nou, daar zal Janus dan nu een stokje voor steken. En hij pakt het telefoonboek van Den Haag om hare majesteit te bellen en te zeggen dat er een brief onderweg is. En dan zal hij er meteen bij zeggen: ‘Laat die Wilders maar kletsen majesteit.’ Ja, dat zal hij zeggen.