zondag 18 oktober 2015

Vroeger was alles beter

Vroeger was alles beter. Dat zeggen mensen soms. Terwijl we toch met z'n allen weten dat dit zó waar is. Want inderdaad, vroeger wás alles beter! Vroeger had ik namelijk mijn vader en moeder nog, twee lieve mensen die ik in het heden erg mis. En vroeger was alles goedkoper, je kon eten in een restaurant voor twee tientjes. Nu betaal je 50 euro voor een beetje rotzooi. Vroeger was ik ook nog veel leniger dan nu en de mensen om me heen waren geduldiger. De programma's op tv waren gezelliger en het nieuws kwam minder vaak voorbij, waardoor ik een tamelijk vriendelijk beeld had van de wereld. Vroeger was alles beter. Ja, dat was echt zo. De radio kwam nog heel romantisch via de middengolf en achter ons huis was een varkenshok met stront. Heerlijk. Yoghurt smaakte nog zuur en er was geen halfvolle melk, wat au fond helemaal geen melk meer is maar gewoon neerkomt op water met een smaakje. Vroeger had je leuke muziek en mocht je gewoon lang haar hebben en aantrekken wat je wilde zonder dat een of andere idioot je vertelde dat je niet volgens de laatste mode gekleed was. Vroeger had je Simon Carmiggelt, Mgr. Bekker, Rudi Carrell en Dorus. Vroeger was alles veel beter, véél beter. Vroeger had je biotexplaatjes met geinige verhalen, en je had Swiebertje, feelgood tv ten top! Vroeger mocht je op het Kattekse strand gewoon fikkie stoken zonder dat een of andere zeikerd kwam zeggen dat je dit absoluut niet mocht doen, zoals nu. Vroeger mochten mensen nog gewoon roken op een verjaardag en zich een stuk in hun kraag zuipen zonder dat iemand daar schande van sprak. Vroeger was alles beter. Véééél beter! 

woensdag 29 april 2015

Waarom schrijven?

Laatst werd ook mij de veelgestelde vraag 'waarom schrijf je?' gesteld. Daarop is eigenlijk geen sluitend antwoord mogelijk. De vraag is van hetzelfde kaliber als 'waarom leef je?' Toch waag ik een poging een antwoord te geven.
Een schrijver geeft de werkelijkheid slechts weer via de spiegel van de ziel. Een waargebeurd verhaal is daarom nooit een journalistiek verslag waarvan de feiten moeten kloppen. Literair schrijven is de waarheid liegen of de leugen waarheid laten worden. Dat is de voldoening van de schrijver, de enige voldoening waarmee hij kan overleven in de werkelijkheid van de waan van de dag. Die misschien helemaal geen werkelijkheid zal blijken te zijn, maar wellicht een schijnwaarheid. Zodat we achteraf toch al die jaren bedrogen blijken te zijn. Maar zolang we dat nog niet weten, moeten we onszelf bedriegen.

zaterdag 21 februari 2015

Een merkwaardige vakantiebestemming

A.J. was een ouderwetse zak. Hij vertoonde zich in broeken en hemden van honderd jaar geleden en luisterde graag naar muziek van dode mensen: Schubert op de piano of Sibelius op de viool. Verder moest hij niets hebben van de verwildering der zeden, zoals moord en seks op tv. En of dat nog niet erg genoeg was werd de ouderwetse zak bij het bestijgen van de tram regelmatig door kwajongens onder de voet gelopen. 
Nee, voor de ouderwetse zak was het dagelijks leven kommer en kwel. Het meest op zijn gemak voelde hij zich onder bejaarden. En zo kwam het dat de ouderwetse zak A.J. zich inschreef voor een bejaardenreisje in een gezellige bus. De gemiddelde leeftijd van de reizigers was 80 jaar, maar A.J. vond dat nou juist zo fijn. In de bus werden kinder- en volksliedjes gedraaid en na twee uur volgde een koffietafel in een restaurant met geblokte kleedjes op tafel. Ach, wat ben ik nu gelukkig, zei A.J. tegen een van de dames aan tafel. Ze haalde direct een mooi fotoalbum met kiekjes van het Koninklijk Huis uit haar tas. A.J. vond dat heerlijk. Het Koninklijk Huis was ook zijn hobby en hij had zijn eigen woning helemaal behangen met foto's van de Koninklijke Familie.
De bus reed verder en A.J. knoopte met een heer van 93 jaar een gesprek aan over de arbeidsmoraal van ver voor de Tweede Wereldoorlog. Dat waren nog eens tijden! Daarna had A.J. met een hoogbejaarde dame een fijn gesprek over poppen maken, ook een door hem geliefde bezigheid, die hij echter maar zelden kon uitoefenen wegens tijdgebrek.
Ze reden door tot in Oostenrijk, een van de meest favoriete landen van A.J., vooral vanwege de schitterende vergezichten en de truttige muziek. Op een bergpas stopten ze en gingen de bejaarden allemaal even naar buiten om wat ijle berglucht op te snuiven. Buiten de bus deed A.J. een grappige jodelaar na en vertelde hij een beschaafd mopje. Nadat de chauffeur aangekondigd had dat ze naar hun hotel zouden rijden, werd de bus weer door de bejaarden beklommen. A.J. draaide zich om en genoot nog even van het vergezicht over de bergen. Nu kwam de chauffeur de bus uit en liep naar een bankje aan de overkant van de weg.
“Mevrouw Kiekezwaai is haar tasje vergeten”, zei hij lachend tegen A.J. Deze lachte terug, wetend dat de oudere mens altijd een beetje vergeetachtig wordt. Kom, het wordt tijd om in te stappen, dacht hij. Maar toen hij zich omdraaide bleek de ingang van de bus te zijn verdwenen. Het voertuig had zichzelf, vanwege de enigszins hellende weg, in beweging gezet en zette koers naar een bocht zonder vangrail. De bejaarden zelf hadden niets in de gaten. De chauffeur probeerde met het tasje van mevrouw Kiekezwaai in de hand, het voertuig in te halen. A.J. stond als aan de grond genageld en constateerde dat de bus met steeds meer vaart de afgrond naderde.
“Mijn God, de handrem!”, gilde de chauffeur. “Ik had hem al van de handrem afgehaald!” Vreemd geluidloos stoof het voertuig op de berm af en ging daarbij iets omhoog alsof het zich wilde afzetten. A.J. zag achter de ramen de vrolijke gezichten onder de grijze kapsels. Daarna doken de grijze kapsels het ravijn in.
"Ik ben benieuwd waar we naar toe gaan", had mevrouw Kiekezwaai nog gezegd tegen haar buurvrouw. Ze miste niet eens haar tasje. Daar zag A.J. de bus in de peilloze diepte rollen als een blikje tonijn, terwijl luiken, lampen en bumpers losknalden en wegvlogen. Het botsen van blik en het gerinkel van brekende ramen echoden door de bergen.
“Het is nog veel dieper dan ik dacht”, stelde A.J. vast.
De chauffeur zei niks meer.
In de verte zweefden fotootjes van het Koninklijk Huis door het alpendal.

donderdag 29 januari 2015

Laatste nieuws: Lopen niet zo efficiënt als gedacht



Na de zon is Proxima Centauri de dichtstbijzijnde ster. Hij staat 40 biljoen kilometer van ons af. Dat is een heel eindje lopen. Ongeveer een miljard keer de aarde rond. Dus even wat simpeler: een miljoen keer de aarde om lopen en dat dan nog eens 1000 keer. Dus eigenlijk 1000 keer een miljoen keer.
Laat ik eerlijk zijn: Je zou mij na het 3e rondje al kunnen opvegen. Want dan heb ik gedurende 60 jaar ruim 15 kilometer per dag gelopen. En dan ben ik nog maar slechts 3 keer de aarde rond. Ik vermoed trouwens dat ik zelfs na 2 keer al afhaak. Maar dan moet ik nog 39999999999998 keer. Dat is een mensenleven toch niet te doen?
Nee, doe dan maar onze eigen koperen ploert. Dan hoef ik slechts 3750 keer de aarde rond te lopen. Daar doe ik vervolgens wel meer dan 100.000 jaar over, dus… tja. Met een vliegtuig is het in een paar jaar wel te doen. Maar lopen…?
Zodat we kunnen concluderen dat lopen helemaal niet zo efficiënt is als wij denken.

woensdag 28 januari 2015

Rust

‘Adri, check out your week on Twitter’, lees ik in mijn mailbox. Mijn grootmoeder kreeg dit soort meldingen nooit. Nooit! ‘Check out your week on Twitter’ was voor haar net zulke apekool als 'Meteolojinx Recanto' uit ‘Harry Potter’. Mijn grootmoeder hielp mensen in de melkwinkel van mijn opa aan de Voorstraat. Ze verkocht yoghurt en kaas aan mensen die dat nodig hadden. Daar had ze een dagtaak aan, naast het huishouden natuurlijk. Als zij haar week on Twitter had moeten uitchecken kwam ze waarschijnlijk niet verder dan 20 liter melk, 5 liter yoghurt, 7 pond kaas, 12 dozen eieren en enkele guldens en rijksdaalders in de kassa. Soms ging ze naar buiten en staarde ze roerloos naar de lucht. ‘De lente komt eraan’, zei ze dan tegen mijn opa. Hij was net bezig met het versjouwen van enkele melkbussen. De herdershond lag in een hoek van het huis in het warme zonlicht te slapen. Het leven was nog geen doorlopend evenement. ‘Check out your week on Twitter’ lag in de verre, verre toekomst besloten. Gelukkig voor hen.