dinsdag 23 februari 2016

Spiegel van de tijd


De combinatie van de muziek van Arvo Pärt (vanaf 00.36) en de beelden vanaf een tram in het San Francisco van 1906 laat me duizelen en vallen door de tijd. In mijn non-existentie voel ik (met de toren van The Ferry Building aan het einde van Market Street in het permanente zicht) de rust van al die mensen, hun laconieke gesjouw, hun nieuwsgierig achterom kijken, het gemoedelijke getuf der wagens, het kriskras door elkaar rijden en lopen, zonder verwijt. Dit als het zichtbaar wegglijden van zand uit de half gesloten hand van Vader Tijd. In de gedachte dat geen van de zwart-witte wezens de machtige zwaartekrachtgolven van hem heeft overleefd. Maar het is overkomelijk, zij zijn allemaal gevangen en geborgen in het glas van de camera, en in de spiegel van Pärt.

3 opmerkingen:

  1. Zo zag ik het afgelopen weekend dat filmpje van 'Le ballon rouge' ('The red balloon') uit 1954, nog voor de tijd dat Ed van der Elsken foto's in Parijs maakte, maar het lijkt erop, met mensen die overal heen lopen over straat, met glazeniers met ruiten op hun rug, een vrouw met allerlei zakken wasgoed om haar lijf, mensen met hoeden, actetassen, lange jassen, het oude Parijs, zo mooi. Geen haast. Zo mooi, zo vanzelfsprekend.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, Leendert. Dat ken ik ook nog. Naar mijn weten werd die film ook vertoond in het filmzaaltje van de Christelijke Opleidingsschool. Weet jij het nog?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat zou wel heel mooi geweest zijn, 'Le ballon rouge' in de Christelijke Opleidingsschool, in die zonnige school met al die ramen. Ik weet het niet meer. Ik zie maar steeds die zendelingen voor me, of andersoortige Afrikagangers, die dia's van wilde leeuwen en olifanten lieten zien, en zwarte mensen, half bloot, voor strooien hutjes.

    BeantwoordenVerwijderen